Rozdział 46:

Rozłąka jest egza­minem uczuć.Rozłąka cza­sem służy. Nie jest prawdą, że tęskno­ta nas za­bija. Ona spra­wia, że nasza miłość jest silniejsza, praw­dziw­sza, dojrzalsza...

Niestety nadszedł dzień w którym muszę go oddać Włochom.Wczoraj miło spędziliśmy jego urodziny,nic nie mówiliśmy o dzisiejszym dniu,miałam nadzieję że nie nadejdzie a jednak.

Byłam na nogach już o 8:00,na lotnisko mamy wyjechać o 11:00.Poszłam do kuchni i od­wróciłam się do ok­na, by po raz os­tatni uj­rzeć piękny wi­dok, który wi­tał mnie co ra­no,bo wiem że teraz wszystko będzie inaczej.Nie będę zauważała codziennego piękna miasta,które budziło się wraz ze słońcem.Jest mi ciężko z myślą,że w najpotrzebniejszych momentach go nie będzie,ale wierzę że gdy będę miała problem on z wszystkich swoich sił mi pomoże.

- Jeszcze tu wrócę, przy­sięgam.-szepnął mi na ucho,a ja się lekko uśmiechnęłam.

- A ja na pewno dołączę do ciebie.

- Bez Ciebie będzie mi trudno.-uśmiechnął się.

- Proszę Bartek nie smućmy się,bo to mi nie pomaga.

- Dobrze,przepraszam.-przytulił mnie.

- Bartek,obiecasz mi że będziesz o nas pamiętał?-zapytałam,a on się zaśmiał.

- Jesteście dla mnie najważniejsi,nie mógłbym o was zapomnieć.

- Dobra trzeba się ubierać,bo spóźnisz się na samolot.-powiedziałam patrząc na zegarek.Poszłam do łazienki i się ubrałam.Najciężej patrzyło mi się na jego pożegnanie z Mają i Kubą.Mały to jeszcze nie rozumie,że jego tata wyjeżdża,ale Maja wie o co chodzi.Starała się nie płakać,ale wiem że jak wyjdziemy to pójdzie i zamknie się w pokoju i wtedy da upust swoim emocjom.

Wyszliśmy z mieszkania żegnając się z rodzicami przyjmującego,i niosąc jego wielkie walizki.W drogę na lotnisko to Bartek prowadził.Błagałam,żeby uciekł mu samolot i pojawiła się informacja że już żaden samolot tam nie poleci,ale w co ja wierzę,co godzinę jest lot do Włoch.Przez całą drogę nic nie mówiliśmy,milczeliśmy tylko nie była ona uciążliwa wręcz przeciwnie ona w jakimś stopniu ostudzała nasze emocje,znaczy u mnie próbowała.Po dwóch godzinach dotarliśmy na lotnisko w Łodzi.Wyciągnęliśmy wszystkie bagaże z samochodu,bardzo opornie mi szło ciągnięcie walizki do środka.Na lotnisku musieliśmy jeszcze poczekać godzinę bo wylot był o 14:30.Usiadłam na jego kolanach i mocno wtuliłam się w jego ramię.Dalej panowała ta cisza,może dlatego że żadne z nas nie potrafiło zacząć jakiej kol wiek rozmowy.Czas dziś nie był moim przyjacielem,leciał zbyt szybko.Niestety usłyszeliśmy komunikat o locie do Maceraty.

- To czas się pożegnać.-szepnęłam.

- Lenka,zobaczymy się szybciej niż myślisz.-zaśmiał się.

- Mam dla ciebie prezent.-powiedziałam i z torebki wyciągnęłam nasze wspólne zdjęcie z dziećmi,które zrobiliśmy na weselu Izy.-Mam nadzieję że nada się w mieszkaniu.

- W sypialni się nada.Kocham cię.-szepnął,a ja się do niego przytuliłam.Nawet nie zauważyłam kiedy zaczęły spływać mi po policzku łzy.

- Cholera nie jestem dobra w pożegnaniach,zawszę się rozbeczę.-powiedziałam wycierając łzy.On nic nie powiedział tylko mnie pocałował.Nie trwał on długo bo musiał iść na odprawę.

- Jak dolecę to zadzwonię.-powiedział i poszedł,a ja stałam dalej w tym samym miejscu i odprowadziłam go wzrokiem do samego końca,kiedy znikł z pola mojego widzenia i ja dałam upust swoim większym emocjom.Czekałam przed wielką szybą na odlot jego samolotu.Kiedy wzbił się w powietrze to poczułam że nie minęła nawet godzina,a ja już tak cholernie tęsknię i wiem że teraz będę żyć tęsknotą do niego.

Oczami Bartka:

Kiedy siedziałem w samolocie,spojrzałem na zdjęcie które dała mi Lena.Ciężko było mi ich zostawiać,choć miałem nadzieję,że Lena zmieni jeszcze decyzję.Lot był szybki,bo trzy godziny później byłem na lotnisku w Maceracie.Ciągnąłem za sobą dwie wielkie walizki i zacząłem obserwować kogoś z klubu.

- Cześć ty jesteś Bartek?-zapytała mnie ładna blondynka.

- Tak,a ty to?-zapytałem.

- Jestem Clara,pracuję w Lube jako fizjoterapeutka.-uśmiechnęła się.

- Miło mi poznać.

- Prezes powierzył mi zadanie,czyli odwiezienie cię do mieszkania i pokazania całego miasta.

- No to ja się podporządkowuje.-poszliśmy do jej samochodu i pojechaliśmy do mojego nowego mieszkania.Wniosłem walizki i zacząłem rozglądać się po pomieszczeniach.

- I co podoba się czy trzeba coś zmienić?-zapytała mnie Clara.

- Nie wszystko jest w porządku.-uśmiechnąłem się.

- Kto to?-zapytała patrząc na zdjęcie od Leny.

- To moja narzeczona Lena i córka Maja,a to mój syn Kuba.-powiedziałem.

- Nie przyjechała tu z tobą?

- No nie,zgodziła się tu przyjechać w następnym sezonie jak oczywiście będę chciał tu za rok grać.-zaśmiałem się.

- Można też tak,dobra więc ja cię zostawiam i widzimy się jutro bo muszę cię odstawić na trening.-pożegnała się ze mną i wyszła.Wziąłem do ręki telefon i napisałem Lenie sms'a że już jestem na miejscu.Zmęczony całą podróżą poszedłem spać.

Rano wstałem po 8:00,szybko się ubrałem i poszedłem zjeść śniadanie.Sprawdziłem jeszcze telefon,ale nie miałem żadnej wiadomości więc zabrałem ze sobą torbę i wyszedłem przed blok.Tam już czekała na mnie Clara,uśmiechnąłem się i usiadłem na miejscu pasażera.

- Hej Clara.

- Cześć widzę humor dopisuje.-zaśmiała się.

- Tak jakoś,chyba długo nie czekałaś?-zapytałem.

- Nie,kilka minut czekałam tylko.Dobra jedziemy bo się spóźnimy.

Pierwszy trening był genialny,wszyscy przyjęli mnie bardzo fajnie,a z chłopakami gra się bardzo dobrze klei.Nie żałuje,że się tu przeniosłem.Gdybym miał jeszcze raz wybór to wybrałbym tak samo.

Oczami Leny:

Kiedy wróciłam z lotniska,to zastałam rodziców Bartka bawiących się tylko z Kubą.

- Gdzie Maja?-zapytałam.Pani Iwona wskazała głową na jej pokój.Podeszłam po cichu do jej drzwi i lekko zapukałam.Nie usłyszałam żadnego zaproszenia.Uchyliłam drzwi i zobaczyłam,że Maja leży na łóżku plecami do drzwi i tuli swoje zdjęcie z Bartkiem.

- Maja.-szepnęłam,a ona cicho zaszlochała.Podeszłam do jej łóżka i usiadłam koło niej.-Majek no proszę cię nie płacz.-przytuliłam ją,a ona jeszcze bardziej się we mnie wtuliła.Najbardziej bolało mnie to że nic nie mówi.Po jakimś czasie zorientowałam się że zasnęła,więc delikatnie ułożyłam ją na łóżku i wyszłam z pokoju.

- Lenka my będziemy się zbierać.-powiedział pan Adam.

- Dobrze,dziękuję że przyjechaliście.-uśmiechnęłam się.

- Co z Mają?

- Uspokoi się i powinno być dobrze.-szepnęłam.

- Najgorszy jest smutek w oczach dziecka.Tego nie da się szybko naprawić,to teraz trochę potrwa.-powiedziała pani Iwona.

- Teraz pójdzie do szkoły,to jakoś ją odciągnie od tego wszystkiego.-powiedział ojciec Bratka.Pożegnali się ze mną i zostałam sama.Jakieś dwie godziny później dostałam sms'a od Bartka,że jest na miejscu.Jedno zmartwienie z głowy.

Poszłam do kuchni i zaczęłam przygotowywać kolację,kroiłam wszystko co popadnie w moje ręce.Z tego transu wyrwał mnie Kuba,który zaczął płakać.Poszłam do niego i mocno przytuliłam.

- Nie płacz skarbie,przecież nic się nie dzieje.-szepnęłam i po moich policzkach zaczęły spływać łzy.Moje łzy nie są spowodowane tą tęsknotą tylko tą bezsilnością.Kiedy się uspokoił to wróciłam do robienia kolacji.Postanowiłam zrobić zapiekankę.

Po godzinie była gotowa,więc poszłam obudzić Majkę,nałożyłam nam porcje na talerze i zaczęłyśmy jeść.

- Smakuje?-zapytałam,a ona pokiwała sprzecznie głową.-Dlaczego?

- Bo jest za kwaśne.-powiedziała,wstałam i podeszłam do blaszki z zapiekanką.Okazało się,że zamiast warzyw kroiłam owoce.

- O boże,zostaw zaraz zrobię kanapki.-szepnęłam wyrzucając jedzenie do kosza.

- Mamusiu a tatusia długo nie będzie?-zapytała.

- Nie,przecież wiesz że obiecał odwiedzać nas bardzo często.-powiedziałam a ona zrobiła smutną minę.-Maju,posłucha mnie jeżeli tata w przyszłym roku też tam będzie grał,to my do niego pojedziemy.Wiesz że Kubuś jest mały i nie chciałam lecieć,ale za rok to jak najbardziej.

- No dobrze,a mogę zadzwonić do taty?-zrobiła maślane oczka,więc podałam jej telefon a ona zadowolona wybrała odpowiedni numer.Z sekundy na sekundę jej lekki uśmiech znikał.

- Co się stało?-zapytałam kiedy zaczęła płakać.

- Nie odbiera.-szepnęła i pobiegła do swojego pokoju.

- Ja chyba sobie nie poradzę.-szepnęłam.

Ta noc była ciężka,Kuba strasznie dziś niespokojnie spał.Maja też się kręciła,mega nie wyspana poszłam do pokoju Mai,w końcu dziś pierwszy września.Jak to bywa trudno było mi ją dobudzić.Wyszykowane wyszłyśmy do szkoły,po drodze spotkałyśmy Dagmarę z Oliwerem i Antkiem.

- Lenka,cześć.-dała mi buziaka w policzek.

- Hej,jak ciężko było wstać?-zapytałam.

- Jak zawsze.Cześć Maju.

- Cześć ciociu.-szepnęła smutna i poszła przed siebie.

- Widzę że u was ciężko.-powiedziała Daga.

- Nie jest ciężko,jest strasznie ciężko.

- Lena,ja wiem że może to nie to samo ale jak Michał wyjeżdża na zgrupowania też mam ciężko.-powiedziała.

- Daga tu nie chodzi o zgrupowania,tylko o to że chyba zrobiłam wielki błąd nie wyjeżdżając.-szepnęłam.

- Może to nie wyjdzie tak źle,posłuchaj ja pewnie też bym chciała jeszcze rok poczekać z Antkiem.-powiedziała.

- Ja sobie nie poradzę,jak nie Maja chodzi smutna,to zaczyna Kuba.Nie wiem co mam robić.

- Lena gdybyś miała problem to daj mi znać pomogę ci.-rozpoczęcie trwało około godziny,później postanowiłyśmy z Dagą,że zabierzemy dzieci na lody.Siedziałyśmy sobie na ławce,a Oli z Mają biegali i się bawili.

- Wiesz chyba będę często przywoziła Majkę do was,bo jak się bawi z Olim to nie jest smutna.-stwierdziłam patrząc na dzieci.

- Nie ma sprawy.-zaśmiała się i w tym momencie usłyszałam swój telefon.Dzwonił Bartek przeprosiłam Dagę i odebrałam połączenie.

- Cześć skarbie.-powiedziałam.

- Hej kotku,co u was słychać już po rozpoczeciu?

- Tak,siedzimy teraz w parku,a jak u ciebie?-zapytałam.

- Fajnie tylko was brakuje.-zaśmiał się.

- Maja wczoraj dzwoniła,ale nie odebrałeś.-powiedziałam.

- Tak zobaczyłem teraz i oddzwoniłem.-zaśmiał się.

- Wiesz Maja strasznie odczuwa....-zaczęłam ale mi przerwał.

- Przepraszam ale muszę kończyć,bo idę zwiedzać miasto.Pa kocham cię.-rozłączył się.Tak pomyślałam,że zwiedzanie miasta może kilka minut poczekać,ale jak było to tak ważne to odpuściłam.

- Kto dzwonił?-podbiegła do mnie Maja,i nie wiedziałam czy powiedzieć że Bartek bo będzie jeszcze bardziej smutna.

- Ciocia Pola dzwoniła.-powiedziałam,a ona pobiegła dalej bawić się z Olim.

- Nie dzwoniła Pola prawda?-zapytała Daga a ja pokiwałam głową.

- Nie miał czasu na dłuższe rozmowy.-szepnęłam.Po godzinie zebrałyśmy się do domu.Kiedy przekroczyłam próg mieszkania usłyszałam skomlenie Rafiego.

- Oj psiaku,już damy jeść.-powiedziałam wchodząc do kuchni.Dałam psu jedzenie i poszłam bawić się z Kubą.

- Mamo możemy zadzwonić do taty?-do salonu weszła Maja z moim telefonem.

- Myszko,tata ma pewnie dużo spraw na głowie,może wieczorem?-zapytałam,a ona pokiwała głową i poszła sobie.

- Widzisz Kubuś,będzie nam strasznie ciężko.-spojrzałam na synka,który uśmiechał się do mnie.Usłyszałam dzwonek do drzwi więc poszłam otworzyć.

- Co ty tu robisz?-zapytałam Damiana trzymając syna na rękach.

- Nie mogę cię odwiedzić?-zapytał wchodząc do mieszkania.Poszłam za nim,ale najpierw dałam syna do pokoju.Weszłam do kuchni,gdzie on sobie wygodnie siedział.

- Nie pomyliły ci się mieszkania?-zapytałam.

- Lenka.-zaśmiał się.

- Wiesz,że powinnam cię zabić za ostatnią akcje.-powiedziałam.

- Jaką akcje,że powiedziałem twoim rodzicom prawdę.-powiedział a ja usiadłam na przeciwko niego.

- Jaką prawdę,skłamałeś w każdej sprawie.Kuba nie jest twoim synem bo nigdy nic między nami nie było.

- Posłuchaj to ty zaczęłaś tą całą sytuację,to ty mnie na tym cholernym balu kusiłaś.-powiedział,a ja się zaśmiałam.

- Ja,to ty byłeś pijany i chciałeś mnie zaciągnąć do pokoju.Nigdy nic ci nie proponowałam.-podniosłam głos.

- Jasne,widziałem jak na mnie patrzysz.-powiedział.

- Człowieku ja od początku ci mówiłam że nic nie będzie między nami,proszę cię daj mi spokój ja mam swoje życie,które wali mi się z dnia na dzień i ty jeszcze dobijasz mnie do dna.-powiedziałam płacząc.I w tym momencie on zrobił coś czego nigdy się nie spodziewałam,po prostu wstał i kierował się do wyjścia.

- Przepraszam,ale co mogę poradzić że zakochałem się w tobie i nie przestanę dopóki nie będziesz moja.-powiedział i wyszedł.To mnie jeszcze bardziej przybiło.

Przecież nie można kochać osoby,której się nie zna,to nie może być jego miłość,nie Lena nie myśl o tym,podeszłam do okna i spojrzałam w pięknie gwieździste niebo.

- Bartek proszę,wróć do nas.-szepnęłam i chciałabym żeby to usłyszał.Z rozmyśleń wyrwała mnie Maja.

- Mamusiu zadzwońmy do tatusia.-powiedziała ledwo powstrzymują łzy.Wybrałam numer i czekałam aż odbierze.Nic a nic,więc spróbowałam jeszcze raz,ale bez zmian.Spojrzałam na Maje,a ona po prostu pobiegła do pokoju i trzasnęła drzwiami.

Tak wyglądał cały wrzesień,z Bartkiem miałam kontakt tak na prawdę raz na tydzień i też te rozmowy trwały może 2 lub 3 minuty bo miał coś innego do roboty.To jest okropne,nasza córka w ogóle przestała się odzywać,słyszę tylko ciche tak lub nie.Mam taką wielką ochotę pojechać do niego i mocno kopnąć w tyłek,że tak nas traktuje,przecież obiecał a teraz widać że to były słowa rzucane na wiatr.

Dziś miałam małą niespodziankę,przyjechała Iza i Pola.Kiedy je tylko zobaczyłam od razu mocno przytuliłam.

- Cieszę się że jesteście.-powiedziałam,a one się uśmiechnęły.

- Jak ci życie miewa,gdzie Maja i Kubuś?-zapytała Pola.

- Maja i Kuba u moich rodziców w Berlinie pojechali na kilka dni,bo muszę odpocząć od wszystkiego,a życie miewa mi tragicznie.-powiedziałam.

- Dzwonił?-zapytała Iza,a ja pokiwałam głową.

- Tak,dziś rano oczywiście na szybko bo szedł na trening.-zaśmiałam się.

- Może powinnaś do niego polecieć,mu pewnie też jest trudno?-powiedziała Iza.

- I mam tam lecieć z dziećmi,kiedy Maja ma szkołę?-spojrzałam na nią.

- Ja się bym zajęła dziećmi,a ty musisz lecieć z nim porozmawiać.-powiedziała Pola.

- Nie Maja też będzie chciała.-stwierdziłam.

- Maja nic nie musi wiedzieć,posłuchaj wy potrzebujecie solidnej rozmowy.Damian cię nawiedza?-zapytała Pola.

- Jak na razie nie,jak sobie przypomnę jego słowa że się zakochał to mnie ciarki przechodzą.Boję się.-mówiłam przygotowując kawę.

- Na razie dobrze że pogodziłaś się z ojcem,ale musisz być czujna bo nie wiadomo co mu jeszcze do głowy strzeli.

- Dziewczyny powiedzcie mi czy ja mam na czole napisane czarna owca?-spytałam,a one spojrzały na mnie jak na idiotkę.

- O co chodzi?-zapytały.

- Zastanawiam się czym ja sobie zasłużyłam na takie życie.Chciałam spokojnego i cichego życia,a ono jest bardzo pogubione.

- Lenka,posłuchaj ja wiem jak możesz się czuć,ale ty jesteś najsilniejsza z nas trzech i radzisz sobie ze wszystkim,a ja dokonałam aborcji bo jakiś pajac powiedział mi że nie będzie mi pomagał.Czy to twoim zdaniem było rozsądne?-zapytała Pola.

- A ja jak mam jakiś problem to zamykam się w pokoju i siedzę tam tygodniami,a ty załatwiasz wszystko od razu.-dołączyła Iza.

- Kocham was dziewczyny.-przytuliłam je mocno i się popłakałam,a one ryczały ze mną.

- My ciebie też Lenka......

I jest kolejny :)

Mam nadzieję,że wam się podoba.Damian namieszał w głowie Leny swoim wyznaniem,myślicie że było szczere?

Następny pojawi się w następnym tygodniu.

Jak minęły wam święta,dużo prezentów pod choinkę.Muszę się pochwalić że nie sądziłam że ja będę miała tyle,ale co zrobić jak zjechała się rodzina.Mój wujek był najlepszy,przez święta oglądałam z nim Igłą Szyte i powiedział,że temu Igle należy się Oskar :)

Do następnego!!!

Pozdrawiam ;*