Rozdział 31:

Wstałam około 9:00,usiadłam i przeciągnęłam się na łóżku.Spojrzałam na miejsce obok,Bartka nie było.Trochę to dziwne.Wstałam i poszłam do kuchni,a tam znalazłam karteczkę.

Poszedłem na trening,będę około 15:00.

Bartek

No świetnie,ciekawe kiedy wrócił do domu oj ja go przemagluje jak wróci.Zrobiłam sobie słodkie śniadanie,bardzo słodkie no tak więc moje żelki pływały w nutelli i bitej śmietanie i do tego popijałam to sobie jogurtem.Kto bogatemu zabroni???

Po moim śniadanku poszłam się ubrać.

Było dziś strasznie zimno i jak na złość gdy wyszłam z łazienki podbiegł do mnie Rafi prosząc o spacer.Więc narzuciłam kurtkę i buty i wyszłam na ten mróz.Piesek jakby zrozumiał że mi zimno bo szybko załatwił swoją potrzebę.Kiedy wróciłam do mieszkania to akurat z pokoju wychodziła Maja.

- Mamusiu a pójdziemy dziś na sanki?-zapytała.

- Maju jak wróci tata to pójdziemy.

- Oj ale tata będzie późno.-powiedziała układając ręce po swoich bokach.

- Nie będzie,a teraz chodź na śniadanie.

Dość szybko zleciał czas do 15:00 nim się obejrzałam,w mieszkaniu pojawił się Bartek.Majka poleciała się z nim przywitać i prosić o pójście na sanki,a ja akurat nakładałam obiad.

- Cześć skarbie.-pocałował mnie w skroń.

- Cześć,dlaczego mnie nie obudziłeś że wychodzisz,trochę się zmartwiłam.-powiedziałam.

- Nie chciałem cię budzić.-usiadł do stołu.

- A o której wczoraj wróciłeś?-odwróciłam się do niego przodem.

- Chyba około 00:30 jakoś tak.

- Co ty tak długo robiłeś?-kolejne pytanie,no co ciekawa jestem.

- Kochanie autografy,wywiady.Przecież wiesz.-powiedział opierając się o oparcie krzesła.

- Tak w między czasie Sabinkę do domu odwiozłeś,może pomogłeś jej też w statystykach.-zaśmiałam się.

- Lenka dlaczego jesteś zazdrosna?

- Bo widzę że ona ci się podoba.-powiedziałam smutna.

- Ale ja już dawno temu przerzuciłem się na brunetki i blondynki tego nie zmienią.-podszedł do mnie i objął mnie swoimi silnymi ramionami.

- To znaczy że jak zrobię sobie na głowie rudy to będą ci się rude podobać?-zapytałam.

- Nie zrobisz sobie rudego,bo tego kotku koloru zawsze nie znosiłaś.-zaśmiał się i mnie pocałował.Nie wiem ile to trwało ale przerwała nam Maja.

- No chodźmy na sanki.-pisnęła.

- Dobra idź się ubierz a tata zje obiad i pójdziemy.-tak jak było ustalone Bartek zjadł obiad nawet szybko,ale jak Majka stała mu nad głową i cały czas powtarzała "szybciej".To co miał robić?

Wyszliśmy z domu ciepło ubrani i oczywiście Rafi też bo jakże by inaczej.Psiak strasznie polubił Bartka,codziennie zostawia mu niespodziankę i sądzi że to panu się podoba.

- Dobra tato ciągnij mnie.-krzyknęła Maja,więc co musiał zrobić Bartek oczywiście spełnił zachciankę córki i oczywiście Rafiego bo też wskoczył na sanki i chciał by jego ciągnąć.Udał nam się ten psiak.Kiedy sobie tak spacerowaliśmy po parku spotkaliśmy Winiarskich z chłopakami.

- A co wy też na sankach?-zapytała Daga.

- No jasne,nie dałaby nam żyć.-zaśmiałam się.I tak oto sobie razem spacerowaliśmy,kiedy przechodziliśmy koło hali to niestety spotkaliśmy Sabinę.Schodziła po schodach i upadła,my z Dagą zaczęłyśmy się po kryjomu śmiać,a chłopaki od razu do niej podbiegli.

- No nie,oni serio pobiegli jej pomóc?-zapytała Daga,a ja kiwnęłam tylko głową.Widziałam jak ona gwiazdorzy,chłopaki stwierdzili że powinna jechać do szpitala i nie uwierzycie.Bartek wziął ją na ręce i razem z Winiarem poszli do jej samochodu i tak nadzwyczajnie odjechali.Zostawili nas pod halą i nawet na nas nie spojrzeli.

- Co to było?-zapytałam,bo dalej nie rozumiałam ich zachowania.

- Nie wiem.Dobra Oli zejdź z snaków i je ciągnij,a ja Antosia pociągnę idziemy do domu.Pa Lenka.-powiedziała Daga i się ze mną pożegnała.

- No Maju zejdź i idziemy do domu.-grzecznie mnie posłuchała,złapała mnie za rękę i poszłyśmy do domu.

Była 22:00 kiedy Bartek wszedł do domu.Byłam w sypialni i czytałam książkę kiedy do niej wszedł nawet na niego nie spojrzałam.

- Jestem już.-powiedział i chciał mnie pocałować ale odchyliłam się.

- Pościel masz przygotowaną w salonie.-powiedziałam i dalej czytałam.

- Czemu?-zapytał.

- Z nudów pośpisz sobie w salonie.

- Lena,przepraszam ale Sabina skręciła kostkę.Przecież musiałem jej pomóc.-powiedział.

- Nie oczywiście,jej pomogłeś a na mnie nawet nie spojrzałeś.Zostawiliście nas pod halą jak nawet nie powiem co.-powiedziałam zła.

- Lena każdy powinien się tak zachować.-powiedział.

- Tak,nawet gdybym to ja jej pomogła to miałabym ją wziąć na ręce jak rycerz i zanieść ją do karety,a później zawieść ją do szpitala psychiatrycznego.-krzyknęłam.

- Lena,przecież gdybyśmy jej nie pomogli to miałaby do nas żal.-szepnął.

- A myślicie że my żalu do was nie mamy,ona okazała się ważniejsza.-powiedziałam odrywając wzrok od lektury.

- Lenka nie gniewaj się to już się nie powtórzy.

- Nie powtórzy,ale dziś zapraszam do salonu.-powiedziałam gasząc światło i układając do snu.Bez słowa wyszedł z sypialni.Długo nie mogłam spać,cały czas myślałam jak takie kobiety potrafią zawrócić w głowach tylu facetów,a dobrze wie że zajętych.

Dwa miesiące później:

Niby wszystko było tak samo,ale jednak nie.Bartek cały czas pomaga Sabinie,nie poprawka cała Skra pomaga Sabince.Ja za kilka dni mam termin porodu,a ostatni raz z Bartkiem widziałam się tydzień temu.Ta idiotka kolejny raz sobie coś zrobiła,tym razem nie kostka a całą nogę złamała.Największej lebiody w Polsce nie widziałam.Jak tylko o niej pomyślę to szlag mnie trafia.Dziś Maję do szkoły zawiozła Pola,bardzo jej podziękowałam muszę się przyznać ze trochę się bałam wychodzić z domu.Była 12:00 kiedy oglądałam sobie telewizję,nagle poczułam że odeszły mi wody i ten przeraźliwy ból.

- O boże błagam nie teraz.-szepnęłam.Niestety telefon zostawiłam w sypialni,a nie mogłam wstać z kanapy.Zaczęłam głęboko oddychać.Bałam się że będę musiała sama rodzić,nikogo nie było w mieszkaniu.Wreszcie chyba usłyszeli moje prośby bo do mieszkania weszła Pola z Izą.

- Lena jesteś?-zapytały.

- Boże w salonie.-pisnęłam.Wbiegły tam szybko.

- Jezus Maria ty rodzisz,czemu nie zadzwoniłaś?-powiedziała Pola pomagając mi wstać.

- Telefon jest w sypialni.-bardzo powoli weszłyśmy do samochodu.I zaczęła się jazda.Stanęliśmy w korku.

- Boże idioci ruszajcie się.-krzyczała Iza.

- Lenka spokojnie oddychaj,nie denerwuj się.

- Pola zadzwoń do Bartka.-powiedziałam.Wykonała moje polecenie,ale niestety nie odbierał.Więc podała mi telefon i zadzwoniłam do rodziców swoich i jego.Wreszcie po godzinie dojechaliśmy do szpitala.Lekarze szybko się mną zajęli.Cholera chciałam żeby ze mną był,ale pewnie pomaga Sabince.

- Pani Leno mocno przemy.-wykonywałam polecenia lekarza.

- Nie mogę ku.. znaczy kurde.-krzyknęłam.

- Spokojnie podobno to pomaga jak kobieta sobie przeklnie.-uśmiechnął się do mnie choć mi nie było do śmiechu.

- Kurwa mać,no gdzie ten bałwan jeden.Zawsze jak coś was nie ma.-krzyczałam.Poród trwał już piątą godzinę,a on dalej nie przyszedł.Z bezsilności płakałam,ten poród jest o 100 razy cięższy od Mai.Wreszcie po 7 godzinach na świecie pojawił się mój synek.

- Proszę to pani synek.-podał mi go lekarz.

- O boże.-szepnęłam zmęczona.

- Bardzo była pani dzielna.Pójdę zawiadomić bliskich.-powiedział i wyszedł z sali.

- Możemy na chwilkę zabrać synka,musimy go zważyć i zmierzyć.-pokiwałam głową i zabrali mi go.Strasznie mi było ciężko.Najważniejszej osoby nie było przy mnie.Kiedy przewieźli mnie na normalną salę,to zjawili się u mnie nasi rodzice.

- Lenka jak się cieszymy.-przytuliła mnie mama.

- Ja też,a gdzie Bartek?-zapytałam.

- Już jedzie,dodzwoniliśmy się do niego.-powiedział jego ojciec,ucieszyłam się.Zapomniałam że dziś wtorek a to oznacza że miał trening i może dlatego odebrać nie mógł.

Rodzice posiedzieli tak do 19:00,wreszcie kilka minut po do sali wszedł Bartek.

- Cześć Lenka.-podszedł do mnie i pocałował w czoło.

- Gdzie ty byłeś?-zapytałam.

- Przepraszam byłem na treningu i rozładował się telefon,dopiero w domu się włączył.Gdzie mały?-zapytał.

- Zaraz przyjdzie.-zaśmiałam się.I tak jak powiedziałam po 5 minutach na sali pojawił się nasz synek.Kiedy był na rękach u Bartka,on nie mógł nic powiedzieć.

- I że ja go stworzyłem,dobry jestem nie?-spojrzał na mnie,a ja zaczęłam się śmiać.

- Tak jesteś dobry,postarałeś się już drugi raz,a powiedz mi co u Sabinki?-zapytałam.

- Ma złamaną nogę,jak czegoś potrzebuje to jej pomagamy,ale nie mówmy o niej lepiej powiedz gdzie Maja?

- U Poli,Bartuś kochasz mnie?-zapytałam,a on podszedł do mnie i położył koło mnie małego.

- Ciebie nie da się nie kochać,zawsze byłaś i będziesz ważna.-szepnął i złączył nasze usta w gorącym pocałunku.Niestety po 20 pielęgniarka wygoniła go do domu.Obiecał że przyjdzie jutro z Mają.

- Przepraszam że dopiero teraz,ale muszę wypełnić kartę.-powiedziała do mnie pielęgniarka.

- Dobrze nie ma problemu.-powiedziałam zmęczona.

- Jakie imię?-zapytała.

- Jakub.

- Imię i nazwisko ojca.-uśmiechnęłam się,teraz nie popełnię tego błędu.

- Bartosz Kurek.-szepnęłam.

- Ma pani cholerne szczęście mieć tak znakomitego faceta.-uśmiechnęła się do mnie i wyszła.

- No mam to szczęście.-zaśmiałam się i nawet nie wiem kiedy odleciałam,ale przed tym poczekałam aż Kubuś zaśnie.

Tydzień później:

Wreszcie wyszłam z małym ze szpitala.Czekałam aż Bartek z Mają po nas przyjadą.Najlepszy tekst Mai był wtedy kiedy przyszła pierwszy raz zobaczyć braciszka.Zapytała się dlaczego jej brat jest pomarszczony?

No i nareszcie się doczekałam,kiedy pożegnaliśmy się ze wszystkimi i ruszyliśmy w stronę Bełchatowa.Tak zgodziłam się znów zamieszkać z przyjmującym bo przecież musimy stworzyć rodzinę dla Mai i Kuby.

Po przekroczeniu progu mieszkania od razu zauważyłam zmianę.

- Bartek jakieś przemeblowanie było?-zapytałam.

- Tak skarbie,chodź zobaczyć pokój Kuby.-pociągnął mnie za rękę.Kiedy otworzył drzwi zaniemówiłam.

- Boże jaki śliczny,sam to zrobiłeś?-spojrzałam na niego.

- Z małą pomocą Mai i rodziców,ale wszystko dla was.

- Mamusiu a ja układałam zabawki zobacz.-pociągnęła mnie Maja.

- Ślicznie skarbie,to co pomożesz mi przebrać Kubusia?-zapytałam,a ona pokiwała głową.Wreszcie można powiedziec stworzliśmy rodzinkę taką prawdziwą szczęśliwą rodzinkę........

 

 

 

 

 

 

 

I jest kolejny :)

Na potrzeby opowiadania na świecie pojawił się już Kubuś,jak wam się podoba?

Ja właśnie skończyłam oglądać galę " Polacy z werwą ".

Nasi chłopcy są tak przystojni w garniakach.

Następny w środę,a ja muszę podjąć kilka ważnych spraw w swoim życiu więc zostawiam was z rozdziałem do oceny.

Pozdrawiam Aga