Rozdział 26:

Oczami Bartka:

Całą noc odchodziłem od zmysłów,nie potrafiłem się skupić na niczym.Nie wiem gdzie jest Lena z Mają.Zawaliłem całą sprawę,dlaczego byłem taki głupi i uwierzyłem jej.Jeżeli ich nie znajdę to moje życie straci sens,a czuję że powoli je traci.

- Bartek jesteś?-z rozmyśleń wyrwał mnie Winiar.

- Tak,co się stało?-zapytałem.

- Co jest widzę że coś nie gra.-usiadł koło mnie na ławce.

- Głupi uwierzyłem że Maja i Kuba to nie moje dzieci i Lena się o tym dowiedziała i wyjechała a ja nie wiem gdzie.-wytłumaczyłem.

- Czekaj jak się o tym dowiedziała,przecież musiałeś jej powiedzieć.

- Nie,kupiłem takie testy i chciałem je wykonać,ale wczoraj dowiedziałem się że to głupie zagrania Anki a Lena je znalazła i nie wiem gdzie są.

- Sorry Bartek ale nie pochwalam twojego zachowania,uwierzyłeś swojej byłej.....-zaczął mówić ale mu przerwałem.

- Dobra wiem jestem idiotą,proszę poproś Dagę żeby się z nią skontaktował ja muszę wiedzieć gdzie są i czy nic im nie jest.-poprosiłem padając na kolana.

- Dobra poproszę ale wstań i idź do domu,czekaj na telefon ode mnie.-poklepał mnie po ramieniu.Więc wziąłem swoje rzeczy i pognałem do mieszkania i czekałem na choćby najmniejszą informację.

Oczami Leny:

Otworzyłam oczy i chciałam żeby to był tylko zły sen,ale niestety się zawiodłam.Może źle zrobiłam że na niego nie poczekałam.Może powinnam z nim porozmawiać,ale ja oczywiście zawsze pierwsza byłam do ucieczki.Usłyszałam pukanie.

- Proszę.-powiedziałam a do środka weszła Maja.

- Cześć.-powiedziała smutna.

- Co się stało?-zapytałam kiedy usidła koło mnie i się przytuliła.

- Tęsknię za tatusiem.-szepnęła i się rozpłakała.

- Nie płacz,obiecuję że jeszcze się z nim spotkasz.

- Mamo ale tata jest pewnie smutny że sobie pojechałyśmy a on został sam.

- Córeczko musiałyśmy wyjechać,obiecuję że wrócimy do Polski.-głaskałam ją po plecach.

- Ale mogę zadzwonić do tatusia?-spojrzała na mnie i wahałam się bo z jednej strony nie chciałam żeby wiedział gdzie jesteśmy ale z drugiej widzę że krzywdzę w ten sposób Maję więc uległam i podałam jej telefon.Szybko wykręciła numer i czekała aż odbierze.

- Cześć tatusiu.-zaświergotała i od razu na jej ustach pojawił się uśmiech.

- ..........

- Tak,jesteśmy u babci i dziadka w Berlinie.

- ..........

- Mamusia mówi że za niedługo przyjedziemy.

- ..........

- Chcesz ją do telefonu?-zapytała a ja pokazywała że nie,ale podała mi telefon.

- Halo?-zapytałam i wyszłam z pokoju przed dom.

- Lena boże gdzie wy jesteście?-zapytał.

- Przecież Maja ci powiedziała,a nie przepraszam inaczej się wyrażę nasza córka ci powiedziała.-powiedziała złośliwie a on westchnął smutny.

- Lenka przepraszam,ale ona przyszła pod halę zaczęła gadać głupoty.....-zaczął ale mu przerwałam.

- Ona czyli dalej spotykasz się z Anką no świetnie wiedzieć.

- To nie tak,sama przyszła,a ja głupi uwierzyłem.Lenka proszę wybacz mi.-szepnął.

- Wybaczyć,człowieku wybaczyłam ci ten durny pocałunek,wybaczyłam ci to co zrobiłeś 7 lat temu,ale nigdy nie wybaczę i nie zapomnę że zwątpiłeś w to że Maja nie jest twoją córką i to że posądziłeś mnie o zdradę i nosze nie twoje dziecko.-krzyknęłam.

- Lena ja wiem że zawaliłem ale proszę ja bez was nie wytrzymam.

- Dziwne bo jakoś te lata wytrzymywałeś bez nas,a poza tym masz Ankę i wiesz co idealnie do siebie pasujecie.

- Lenka proszę...-ale znów mu przerwałam.

- Tu nie ma o co prosić,z Mają zobaczysz się dopiero za jakieś dwa tygodnie nie wcześniej.Żegnam.-rozłączyłam się.Próbował się jeszcze raz połączyć ale odrzuciłam połączenie.Weszłam do domu i poszłam się ubrać.

 

Położyłam telefon w moim pokoju i poszłam do kuchni.Zjadłam śniadanie z Mają i mamą a tata był na delegacji.Kiedy Majka odeszła do salonu zaczęłam rozmawiać z mamą.

- Lenka powinnaś z nim porozmawiać.-powiedziała.

- Mamo ale wiesz jak to jest,mogę z nim porozmawiać i głupia ulegnę patrząc na niego.

- Córeczko życie musi się toczyć dalej,popełnił błąd ale ty też masz ich na koncie kilka.

- Błędem było w ogóle iść na ten mecz wtedy by Mai nie poznał i wszystko byłoby idealnie.-powiedziałam.

- Wiesz że w tym momencie myślisz o sobie,wiesz co Maja by czuła,pierwszy raz w życiu zobaczyłam jak ona potrafi szeroko się uśmiechnąć,a to tylko dlatego że dowiedziała się że nie ma tylko ciebie że ma też ojca.

- Mamo rozumiem co do mnie mówisz ale jak ty byś się zachowała?-zapytałam.

- Po pierwsze porozmawiałabym bo jeżeli się kogoś kocha to się mu wybacza.-spojrzała na mnie.

- Tak samo nie wchodzi się drugi raz do tej samej rzeki.-szepnęłam.

- Co znajdziesz innego ojca dla dzieci?

- Nie,ale nie podam imienia i nazwiska ojca przy porodzie.-powiedziała a moja mama uderzyła ręką o stół.

- Chcesz znów się w to bawić,Lena dziecko ja ci przysięgam z tego miejsca że jeżeli nie podasz informacji to ja to zrobię nawet gdybyś miała mnie znienawidzić bo nie chcę patrzeć jaki marnujecie sobie życie.

- Przepraszam mamo ale to moja decyzja ja i Bartek już nigdy nie będziemy razem.-powiedziałam i wróciłam do jedzenia.

Oczami Bartka:

Ucieszyłem się jak zobaczyłem zdjęcie Leny na telefonie odebrałem od razu okazało się że dzwoniła Maja.Porozmawiałem z nią i wiem że są w Berlinie.Poprosiłem żeby podała telefon Lenie i wreszcie i ją usłyszałem ale nie był to przyjemy ton,ale czego ja się spodziewałem.Kiedy chciałem jeszcze coś powiedzieć rozłączyła się.Niewiele myśląc znów pojechałem do Katowic.Kiedy znalazłem się pod barem w którym pracowała Lena to szybko tam wszedłem.

- Nie wyjdę stąd dopóki nie powiecie mi adresu rodziców Leny.-powiedziałem do Poli i Izy.

- To będziesz tu siedział bardzo długo bo ja nie zamierzam nic mówić.-powiedziała Iza i poszła do stolika.

- Pola błagam chociaż ty mi pomóż.-szepnąłem.

- Wiesz dziwię się że będąc na straconej pozycji dalej walczysz,mogę ci podać ten adres ale Lena ci tego nie wybaczy.-powiedziała i zapisała coś na kartce.Podała mi ją.

- Dzięki.-powiedziałem.

- Bartek tylko jeszcze jedno jeżeli ona powie koniec to koniec.-popatrzyłem na nią i kiwnąłem głową ale i tak prawda jest taka że nie odpuszczę bo ja nigdy nie odpuszczam.Załatwiłem sobie wolne u trenera i udałem się w drogę do Berlina.

Oczami Leny:

Było niewiele po 23:00 kiedy usłyszałam wołanie mamy z dołu.Zdziwiona zeszłam na dół wcześniej zaglądając czy Maja zasnęła.Zeszłam na dół i koło drzwi zobaczyłam Bartka.

- Co ty tu robisz?-zapytałam zła.-I w ogóle skąd masz adres?

- Nie ważne skąd chcę z tobą porozmawiać.-powiedział stanowczo.Wzięłam kurtkę i ubrałam buty.Wyszliśmy przed dom.

- Czego chcesz?-spojrzałam na niego.

- Lenka proszę cię wybacz mi.-złapał mnie za rękę.

- Ty to masz tupet.-zaśmiałam się i wyrwałam mu moją rękę.

- Lena przecież za 4 miesiące będziemy rodzicami....-powiedział ale mu przerwałam.

- Nie ja będę matką a ty będziesz nikim bo sam stwierdziłeś że to nie twoje dzieci.

- Każdy ma prawo do błędu.-krzyknął.

- Nie to nie jest błąd,to wasza najgorsza męska wada,bardzo szybo wierzycie komuś co nagada bzdury,mogłeś przyjść porozmawiać,ale nie wolałeś wyżywać się na mnie i zaczął odpychać od siebie Majkę.Pomyślałeś jak ona się czuła jak ją odtrącałeś?-krzyknęłam.

- Wiem zawaliłem,ale proszę wróćcie ze mną do domu.-szepnął.

- Nie jeżeli mam wrócić do domu to wrócę ale do Katowic bo tam jest nasz dom.

- Nie on jest w Bełchatowie.-podszedł do mnie.

- Bartek odpuść bo ja już do ciebie nie wrócę.Zraniłeś mnie i koniec.Jedyne co nas łączy to dzieci,choć nie wierzysz że to twoje dzieci więc poprawka nic nas nie łączy więc wracaj do Bełchatowa i daj mi święty spokój.Najlepiej gdybyś zapomniał o moim istnieniu.-powiedziałam choć ciężko mi było to powiedzieć.

- Lenka.-szepnął ale musiałam być nieugięta.

- Wyjedź stąd.-szepnęłam powstrzymując się od płaczu i weszłam do domu kiedy zamknęłam drzwi całe emocje spłynęły mi do oczu.

- Zobaczysz że jeszcze pożałujesz tej decyzji,nie ładnie się zachowałaś nie tak cię wychowałam.-powiedziała mama i poszła do sypialni.Boję się że ja już żałuję tej decyzji,w tym momencie chciałam wyjść zatrzymać go powiedzieć że się nie gniewam ale to boli,niestety to zawsze zostanie moim sercu.

Nie mogłam spać kolejną noc,Kuba dziś strasznie się wiercił,a jak kopnął to od razu pojawiałam się w pozycji siedzącej.Mały pewnie wie że trafili mu się strasznie rodzice a w szczególności matka.Źle to Lena rozegrałaś.

Minął miesiąc od naszego rozstania wczoraj wróciłam do Katowic,z Mają jest coraz gorzej kiedy dowiedziała się że mamusia i tatuś się już nie kochają zamknęła się w sobie.

- Maju jesteś głodna?-weszłam do jej pokoju.

- Nie,pójdę spać bo jestem zmęczona.-powiedziała i obróciła się na drugi bok.Poszłam do salonu i usiadłam na kanapie.Jest 1 grudnia,ja w 6 miesiącu ciąży,z tego co wiem Bartkowi coraz słabiej idzie w klubie.Wszystko się sypie,za 23 dni Wigilia a ja mam to totalnie w dupie.Wszyscy się cieszą,magiczny miesiąc w całym roku.Moje rozmyślenia przerwał dzwonek do drzwi.Powoli wstałam i poszłam otworzyć.

- Monia,Misiek a co wy tu robicie?-zapytałam przytulając ich.

- No chyba musimy odwiedzać przyjaciół.Jak się czujesz ale masz brzuszek.

- Ja dobrze,dziękuję zapraszam.-weszliśmy do salonu i poszłam zrobić kawę.Rozmawialiśmy,ale nurtowało mnie jedno pytanie i musiała zapytać Miśka o to.

- Michał co się dzieje w klubie u Bartka?

- No wiesz,trener jest na niego wściekły nic mu nie wychodzi i dlatego jest wiecznie kwadracie rezerwowych.Nikt nie ma z nim kontaktu,przyjeżdża na trening,później wychodzi nawet się nie żegnając i siedzi zamknięty w czterech ścianach.-mówił a ja z każdym zdaniem gorzej się czułam.

- To moja wina.-szepnęłam wycierając łzy.

- Nie to nie twoja wina,on zawalił sprawę miałaś prawo się tak zachować.-powiedziała Monia.

- Może gdybym z nim porozmawiała ale nie ja muszę być mądrzejsza.

- Nie mów tak,wszystko się ułoży zobaczysz.-do domu zebrali się po 18:00,cały czas chodziły mi po głowie słowa Michała.Po długich za i przeciw chwyciłam telefon.Wykręciłam bardzo znany mi numer.Odebrał po pierwszym sygnale.

- Halo-usłyszałam jego smutny głos.

- Bartek?

- Lenka,coś się stało?

- Nie a właściwie tak,chciałabym się z tobą spotkać.-ustaliliśmy dokładne miejsce i już jutro o 17:30 w kawiarni Bristo mamy się spotkać.......

 

 

 

 

I jest kolejny :) 

Na szczęście się wyrobiłam od razu ze szkoły i wstawiam rozdział.Następny będzie w piątek.

Czy Lena się złamie i wybaczy Bartkowi????

Do następnego.

Pozdrawiam Aga