Rozdział 28:

- O czym ty chcesz ze mną rozmawiać?-zapytałam siadając.

- Lena o tym co się dzieje między nami.-powiedział dalej stojąc koło drzwi.

- Między nami nic się nie dzieje.Możesz wyjść chcę spać.-powiedziałam znów się położyłam ale poczułam jak łóżko po drugiej stronie się ugina.

- Ja też jestem zmęczony więc dobranoc.

- Ej spadaj stąd ty śpisz w gościnnym.-powiedziałam i odwróciłam się w jego stronę.

- To mnie zmuś żebym wyszedł.-popatrzył w moje oczy.

- Zacznę krzyczeć.-powiedziałam.

- Krzycz wszyscy poszli do kościoła.-uśmiechnął się.

- Na dole jest sam piesek.-powiedziała i chciałam otworzyć drzwi ale były zamknięte,spojrzałam na Bartka a on pomachał mi kluczykiem.

- Nie ma na dole pieska bo Maja kazała go wziąć ze sobą.-podszedł do mnie.

- Otwórz te drzwi bo na prawdę zacznę krzyczeć.-szepnęłam próbując nie zmięknąć patrząc w jego oczy.

- Krzycz a ja cię wtedy uciszę.-zbliżył twarz do mojej.

- Ciekawe jak to zrobisz?-zapytałam.

- Znam swoje sposoby.-szepnął.Odsunęłam się od niego i otworzyłam okno w pokoju.

- Nie chcesz otworzyć to wyjdę przez okno.-powiedziałam.

- Przypominam ci że jesteś w ciąży.-zaśmiał się a ja pod nosem przeklęłam.

- Oddaj mi ten pieprzony kluczyk.-podeszłam do niego,a on podniósł wysoko rękę.

- Przecież ci nie bronię go wziąć,proszę.-wkurzona podeszłam do drzwi i zaczęłam krzyczeć.

- Pomocy!!!-nagle poczułam jak odwraca mnie do siebie i popycha na ścianę wpijając mi się w usta.Na początku nie oddawałam pocałunku ale w końcu nie wytrzymałam i zaczęłam je oddawać.Było przyjemnie,nie poprawka było zajebiście,ale co z Anką??Kiedy oderwaliśmy się od siebie odeszłam szybko od niego.

- Co się stało?-zapytał podchodząc do mnie.

- Lecisz na dwa fronty,przecież wczoraj byłeś z Anką.-krzyknęłam,a on się zaśmiał.

- Wczoraj to było udawane,poprosiła o podwózkę a że ma rodzinę koło Nysy to się zgodziłem,poprosiłem ją o to byś była zazdrosna i wydusiła że tęsknisz.

- To było chamskie zagranie.-szepnęłam i spojrzałam groźnie na niego.

- Inaczej byś nie powiedziała że tęsknisz.

- Nie tęsknię za tobą.-krzyknęłam.

- A słyszałem co innego.Lena proszę cię daj mi drugą szansę.-usiadł na łóżku.

- Drugą już dostałeś,jak posądziłeś mnie o zdradę i wylądowałam w szpitalu.-powiedziałam.

- Będziesz mi wypominać to?-zapytał.

- Nie tylko mówię że pomyliłeś się w obliczeniach.

- Dlaczego taka jesteś,chcę naprawić swój błąd,a ty mi to utrudniasz?-zapytał załamany.

- Myślisz że przyjdziesz i od razu ci to wybaczę i jeszcze wystawiasz mnie na próbę kłamiąc że jesteś z dziewczyną która zepsuła wszystko między nami.-powiedziałam i poczułam kopnięcie co oznaczało że mam stopować.

- Nie daj mi wszystko naprawić jeżeli stwierdzisz że nic z tego to mi to powiesz ale daj mi szansę.-powiedział wstając i łapiąc mnie za rękę spojrzałam w jego oczy i ten cholerny błękit zmiękczył mnie.-Dasz mi szansę?-zapytał i zbliżył swoją twarz do mojej,a ja nie mogłam nic wydusić i kiwnęłam głową,znów poczułam jego usta na swoich ale przerwał nam dźwięk ze wrócili z kościoła.Otworzyliśmy drzwi i zeszliśmy na dół.

- Mamusiu ale było fajnie,wiesz że Rafi był ze mną w kościele i tak ładnie szczekał jak śpiewaliśmy kolędy.-podbiegła do mnie Maja tuląc się do nogi.

- Rafi?-zapytałam.

- No tak przecież to jest chłopiec więc będzie Rafi,nie podoba ci się?-zapytała.

- Nie skarbie jest śliczne,ale teraz żegnaj się z wszystkimi bo idziemy spać.-złapałam ją za rękę,pożegnała się z wszystkimi i wzięła psiaka i poszłyśmy do pokoju.Długo nie mogła zasnąć bo opowiadała mi jak się cieszy,kiedy wiedziałam że zasnęła to wyszłam z pokoju,piesek położył się koło niej więc nie zabierałam go.Zeszłam do kuchni pomóc mojej mamie i mamie Bartka z naczyniami.

- Lenka a jak z ciążą?-zapytała pani Iwona.

- Dziękuję wszystko w porządku,ale już mi ciężej jest z niektórymi rzeczami.

- No tak,ale wiedz że możesz na nas liczyć.-kiwnęłam głową około 1:00 w nocy wszyscy zgarnęliśmy się spać.Położyłam się do łóżka i nie mogłam spać,ale nie za długo byłam sama bo po 10 minutach przyszedł Bartek.Myślał że śpię,zamknęłam oczy i czekałam co zrobi,a on położył się obok i mnie przytulił.

- Co ty tu robisz?-szepnęłam.

- Idę spać.

- Masz gdzie indziej pokój.-powiedziałam i się odwróciłam do niego twarzą.

- Mam ale wolę koło ciebie,więc dobranoc kochanie.-musnął moje wargi,a ja się lekko uśmiechnęłam.

- Bartek ale obiecaj mi ze jeżeli masz jakieś wątpliwości to najpierw przyjdziesz do mnie.

- Obiecuję.-szepnął a ja się w niego wtuliłam.

- Dobranoc Bartuś.-odszepnęłam i zmorzył mnie sen.

Rano obudził mnie delikatne muskanie mojej szyi.Mruknęłam i otworzyłam oczy.

- Dzień dobry.-uśmiechnął się.

- Dzień dobry,czemu nie śpisz?-zapytałam.

- A bo była tu Maja i powiedziała że mamy zejść na śniadanie i idziemy na dwór.-klasnął w dłonie.Poszłam się ubrać.

 

I razem zeszliśmy na śniadanko,choć za wiele nie zjadłam bo Kuba nie mógł się doczekać z Mają spaceru.Wyszliśmy wszyscy razem,a co tam rodzinny spacerek w święta marzenie.

- Mamusiu zobacz złapałam płatek śniegu.-podbiegła do mnie Maja.

- To świetnie,tylko pilnuj Rafiego bo się nam zgubi.-poprawiłam jej szalik.Rodzice rozmawiali ze sobą,a ja przystanęłam na chwilę bo poczułam mocne kopnięcie.

- Coś się stało?-podbiegł do mnie Bartek.

- Nie,ała ale mocno dziś kopie.-uśmiechnęłam się krzywo.

- Może wróćmy do domu a oni niech zostaną.-powiedział a ja pokiwałam przecząco głową.

- Nie zaraz przestanie kopać,idziemy.-załapałam go za rękę.Dogoniliśmy resztę i tak spędziliśmy czas do południa,później wróciliśmy do domu na obiad.Nie za dobrze się czułam więc przeprosiłam wszystkich i poszłam się położyć.Kiedy tak sobie leżałam zadzwonił mój telefon.

- Halo?-zapytałam.

- No cześć kochania co tam.-usłyszałam głos Poli.

- Cześć a nic ciekawego,mały strasznie kopie i leżę a u ciebie?

- Nic ciekawego tylko odwiedził mnie Czarek.-powiedziała a ja aż się podniosłam.

- Czego chciał?

- Pogadać.-powiedziała.

- Mam nadzieję że go wywaliłaś za drzwi?-zapytałam,a ona nic nie odpowiedziała.-Pola?

- Lena tak wyszło że.....-zaczęła ale jej przerwałam.

- Nie powiesz mi że trafiliście do łóżka.

- Lena on się rozwiódł,a ja go kocham.-szepnęła.

- Pola ale on cię skrzywdził.-powiedziałam.

- Poprosił o drugą szansę ja wiem że jestem bardzo uległa ale wiesz jak to jest jak się kogoś kocha.

- Wiem bo sama dałam Bartkowi szansę.

- Lenka bo muszę ci się do czegoś przyznać,pamiętasz jak pytałaś kto dał Bartkowi adres twoich rodziców?

- No pamiętam,a co?-zapytałam.

- To ja go mu dałam ja chciałam żebyś była szczęśliwa,przepraszam.-powiedziała a ja się zaśmiałam.

- Kochana było minęło,a w ogóle co u Izy?

- A pojechała z Sebą do jego rodziców i chyba szykuje się weselicho.-zaśmiała się.

- Czemu?

- Wejdź szybko na skaypa.-rozłączyła się.Zrobiłam tak jak kazała więc szybko włączyłam laptop i pojawiło się okienko że dzwoni Iza i Pola więc wreszcie je zobaczyłam.

- Dziewczyny siedzicie?-zapytała Iza.

- No co się stało?-zapytałam.

- Sebastian mi się oświadczył.-pisnęła pokazując pierścionek,a my nie wytrzymałyśmy i zaczęłyśmy krzyczeć.

- Jezu tak się cieszę.

- Wiem ja też zaskoczył mnie totalnie poszliśmy na spacer a tu on nagle klęka,ja sobie tak myślę cholera skurcz go złapał a on mi z tekstem " Czy wyjdziesz za mnie? ".

- Iza ty to masz szczęście.-szepnęłam.

- Dziewczyny przyrzeknijmy sobie teraz że będziemy zawsze szczęśliwe,że nigdy się nie rozstaniemy i zawsze będziemy blisko siebie,takie postanowienie noworoczne.-powiedziała Pola.

- Obiecuję.-powiedziała Iza.

- Obiecuję.-szepnęłam.-Kocham was dziewczyny.-powiedziałam i wszystkie się rozpłakałyśmy.

Taka przyjaciółki to najlepszy skarb jaki można mieć,można powiedzieć że są lepsze niż facet,bo zawsze zauważa że coś nie tak,zawsze kiedy masz doła przyjdą z butelką wina i nie pytają o nic po prostu są.Nie wiem czy poradziłabym sobie bez nic w końcu to one mnie wspierały gdy nie było Bartka.Są dla mnie jak siostry oczywiście różnimy się zainteresowaniami,charakterami ale zawsze kiedy przychodzi co do czego to łączymy się w jedność.

- Czemu krzyczałaś?-do pokoju wszedł Bartek.

- A gadałam z dziewczynami i Izie oświadczył się Seba.

- No to super,ja tobie też się oświadczę.-usiadł koło mnie.

- Na razie Bartek odbudujmy wszystko co się zniszczyło.-przytuliłam go.

- Dziękuję ci za szansę.

- A ja dziękuję że walczyłeś...........

 

 

 

 

 

Na samym początku przeprosiny że znów się spóźniłam i że taki krótki ale  po prostu wielka tragedia.Obiecuję że kolejny będzie dłuższy i ukaże się on w piątek :)

Minął miesiąc szkoły wielkie pocieszenie bo i tak jeszcze 9 miesięcy,boże daj mi cierpliwość.

Dziękuję za wasze komentarze,ja także staram się komentować wasze rozdziały i jak na razie mi wychodzi :) 

Do następnego!!!

Pozdrawiam Aga